Bijna 10 jaar geleden werd op 1 november 2007 de Europese MiFID I regelgeving van kracht. Deze mammoetwet had onder meer als doel beleggers beter te informeren en te beschermen, en dit op eenzelfde wijze over heel Europa.

Aanleiding van dit initiatief was – naast de forse uitbreiding van de Unie –de aandelencrash van 2002-2003. In die periode gingen bedrijven die met schulden beladen waren, fors onderuit. Wie herinnert zich nog de koersval van Delhaize van 80 EUR tot… amper 15 EUR? Vele nieuwe beleggers schrokken en trokken naar hun adviseur met de boodschap: “Als ik dit op voorhand had geweten, dan had ik nooit in aandelen belegd!”.
Waarop het antwoord meestal klonk: “Maar ik heb u dit toch vooraf uitgelegd?”.
Een ja-neen discussie die bij gebrek aan formele documenten vaak onbeslist bleef.

Om herhaling hiervan te voorkomen, besliste de Europese Commissie dat de cliëntovereenkomsten fors uitgebreid moesten worden. Cliënten moesten beter geïnformeerd worden over de producten waarin ze konden beleggen, en de risico’s die daar bij hoorden. Omgekeerd moesten cliënten meer
informatie verschaffen aan hun adviseurs: wat was hun doelstelling en beleggershorizon? Welke kennis en ervaring hadden zij van de verschillende financiële instrumenten waarin belegd kon worden? Welk risico wensten cliënten wel of niet te lopen, en was hun financiële draagkracht voldoende om deze risico’s te dragen?
Dit alles werd in een vragenlijst gegoten die leidde tot de opstelling van een MiFID risicoprofiel voor elke cliënt.